برای بار غـمـت ســوگــوار باید شد           تمام عمر از این غصه زار باید شد

برای خضرشدن در کنار صحن تو با           غــلام و نــوکـر تو همجوار باید شد

نـوشتــه اند بــرای زیــارت زهــرا            به سوی مــرقد تو رهسپـار باید شد

برای مثل سلیـمان شدن فـقط بی بی           به روی فرش حریمت سوار باید شد

برای اینکه امـامِ رضـا مــرا بخــرد           ز داغ روضه ات ابــر بهار باید شد

ندیــدی آخــر کاری بــرادر خود را           از این مصیبت تو غصه دار باید شد

نوشته اند: کریمه، به مصحف نامت

به شوق دانه رسیـدم دوباره بربامت

تــو آمـدی و هـمه آمــدنــد دیــدن تو           بهار شــد همه جـا با تب رسیـدن تو

شبیه خیمه و گـودال کــربلا که نبود           کــریـمـه، پشت امام رضا دویـدن تو

اگرچه از نفس افتادی و شدی پــرپر           ولی نبود چو زینب نـفـس بریـدن تو

تو آمدی و در این شهر دلـسـپرده کسی            به تــازیــانه نیـامد بــرای چـیـدن تو

تو را نبــرد کسی بـر دهــانۀ بــازار           فـقط فــراق شــده علت خـمـیــدن تو

عنان ناقۀ تو دست محــرمـان بود و            نـیــامـدنـد بــرای اســیــر دیـــدن تو

ولی ز سـیـنـۀ زینب زبانه بالا رفت

به هرکجا که رسید تازیانه بالا رفت

سه ساله دخترکی زیر دست و پا افتاد            به روی گونۀ این تک ستاره جا افتاد

هزار مرتبه جــای همه کتک زدنش            هــزار مرتبه از نــاقــه بی هوا افتاد

به تازیانه کتک خورد و پاشد از جایش            ولی دو مرتبه با ضربه های پا افتاد

زمین که خورد سه ساله کنار او عمه            به یــاد صـحـنـۀ گــودال کربلا افتاد

کنار دیدۀ در خون نشسته اش صد بار            سر عموی رشیدش ز نـیزه ها افتاد

شبی که گم شد و آن زجر رفت دنبالش            به روی ناقه روان بود و بی صدا افتاد

ولی به عمه پر از بوی فاطمه برگشت

به سوی قافله زخمی تراز همه برگشت